Osoba z anoreksją – jak zauważa prof. Kucharska – często boryka się w życiu z wieloma problemami, których nie jest w stanie kontrolować. To, co chory – jak sądzi – jest w stanie kontrolować, to przyjmowanie pokarmu i zużycie kalorii. „Takie ograniczenie jest formą self-harmingu, krzywdzenia samego siebie” – powiedziała. Jak szybko można popaść w anoreksje? 2012-01-26 15:47:57 Czy mając nadwagę można wpaść w anoreksję? 2014-01-08 12:13:18 Czy mając niewielką nadwagę można bez problemu jeździć konno? 2020-06-19 19:27:46 Anoreksija nervoza (u narodu često nazivana samo anoreksija) je poremećaj jedenja potencijalno opasan po život, kojeg karakterizira nesposobnost za održavanje minimalno normalne težine, razorni strah od debljanja, neumorne prehrambene navike koje sprječavaju debljanje, kao i poremećaj u načinu na koji se tjelesna težina i izgled Klinička slika i dijagnostički kriterijumi. Tipična klinička slika počinje željom da se malo oslabi, kako bi se dostigla željena telesna težina i kako bi se određeni delovi tela "doterali" dijetom. Dijeta počinje izbegavanjem hrane koja goji poput slatkiša, hleba, testa, potom smanjivanjem obroka, redukcijom obroka i biranjem hrane. . Pojęcie anorexia nervosa pochodzi z języka greckiego i oznacza ono brak apetytu. Anoreksja, zwana inaczej jadłowstrętem psychicznym, jest to zaburzenie odżywiania, które charakteryzuje się wyjątkowo niską masą ciała, bardzo dużym lękiem przed przybraniem na wadze i zniekształconym postrzeganiem swojego ciała [1]. Niestety żyjemy w czasach, kiedy jesteśmy pod ciągłą presją bycia idealnym pod każdym względem. Media promują wyidealizowane normy atrakcyjności, a życie staje się ciągłą pogonią za sukcesem i powodzeniem gdzie mało jest miejsca na indywidualność i akceptację samego siebie. W okresie adolescencji kształtuje się nie tylko ciało, ale również tożsamość, a wygląd fizyczny oraz akceptacja ze strony otoczenia i najbliższych osób stają się niezmiernie istotne. Cel badania Badanie zostało przeprowadzone wśród młodzieży w wieku 13-16 lat, ponieważ jest to grupa, która jest najbardziej podatna na zachorowanie. Ankietowani to zarówno chłopcy (50%) jak i dziewczęta (50%). Celem badania było sprawdzenie poziomu wiedzy na temat anoreksji oraz skali zagrożenia jadłowstrętu psychicznego, a także zidentyfikowania poziomu świadomości młodych ludzi na temat najczęstszych objawów, skutków, konsekwencji, a także pomocy chorym na anoreksję. © Dany Lavoie/123RF Wyniki Postrzeganie anoreksji Jak pokazują wyniki przeprowadzonego badania, młodzi ludzie w okresie adolescencji zdają sobie sprawę, że anoreksja jest chorobą psychiczną. Takiej odpowiedzi udzieliło 75% badanych. Czerpanie informacji Młodzież niestety nie nabywa informacji na temat anoreksji w szkole i jest to bardzo przykre. Edukacja w szkołach na temat zapobieganie anoreksji oraz zdrowych nawyków żywieniowych jest konieczna. Obecnie internet stał się najczęściej czytaną bazą informacji, z których młodzi ludzie uzyskują wiadomości (95% badanych). Szukając różnych diet, ćwiczeń można szybko dotrzeć do stron internetowych, które biorą czynny udział w promowaniu anoreksji np. PRO-ANA, fora, blogi. W dzisiejszych czasach to bycie szczuplejszą, ładniejszą zwycięża. Dlatego zdeterminowane, młode, dojrzewające dziewczęta szybko mogą dać wpędzić się w pułapkę zaburzeń odżywiania. Aż 30% dziewcząt w badaniu uznało, iż anoreksja jest to sposób na odchudzanie. To zatrważający wynik. Znajomość objawów Młodzież niestety nie wie jakie są pierwsze objawy jadłowstrętu psychicznego. Na objawy związane z jedzeniem wskazało 30% badanych. Według młodzieży stosowanie restrykcyjnych diet jest pierwszym objawem zachorowania na zaburzenia odżywiania. Utrata masy ciała, brzydkie paznokcie to dla 9% chłopców i 14% dziewcząt objawy, które są alarmujące. Innymi symptomami jest noszenie luźnych ubrań, ciągłe niezadowolenie z siebie, stosowanie środków przeczyszczających –tak twierdzi 14% chłopców i 6% dziewcząt. Analizując odpowiedzi widać, iż adolescenci mają bardzo małą wiedzę, a niestety najczęściej to właśnie w porę zdiagnozowana anoreksja, wraz z odpowiednim leczeniem oraz wsparciem bliskich osób, może pomóc pokonać chorobę, odzyskać zdrowie, pewność siebie i umożliwić realistyczne postrzeganie swojej sylwetki. Świadomość konsekwencji Respondenci zapytani o świadomość konsekwencji jadłowstrętu uznali, iż śmierć jest to podstawowy skutek zachorowania – odpowiedziało tak 18% chłopców i 13% dziewcząt, konsekwencje psychiczne zaznaczyło 11% chłopców i 12% dziewcząt (np. stany depresyjne), a na konsekwencje fizjologiczne powoływało się 10% chłopców i 20% dziewcząt. Przykre jest to, że poziom wiedzy na temat zaburzenia jakim jest anoreksja jest tak niski. Metody leczenia Anorexia nervosa jest poważną, zagrażającą życiu chorobą, a walka z nią wymaga potężnej odwagi oraz wytrwałości. Adolescenci w badaniu uznali, że osoba, która choruje na anoreksję powinna rozpocząć leczenie w szpitalu (43% badanych), ośrodku zamkniętym (26% respondentów), u specjalisty (11% gimnazjalistów). Za najbardziej odpowiedniego specjalistę wskazano dietetyka (80% młodych ludzi) oraz psychologa (65% adolescentów). Najczęściej to właśnie połączenie terapii psychologicznych i psychiatrycznych wraz z współpracą dietetyka wpływa najlepiej na powrót do zdrowia chorego. Wnioski Na podstawie wyników przeprowadzonego badania można wysnuć kilka wniosków: Anoreksja wśród dojrzewającej młodzieży jest zjawiskiem powszechnym i ma wymiar nieustannie podnosić świadomość na temat istniejących zaburzeń odżywiania w życiu człowieka oraz skutków jego oddziaływania na organizm, psychikę i życie chore na anoreksję to nie tylko dziewczęta. Powszechny charakter anoreksji jako ,,choroby cywilizacyjnej’’ powinien wymusić podejmowanie na szeroką skalę działań prewencyjnych. ,,Zapobiegaj, żebyś nie musiał leczyć’’ – ta idea powinna stanowić motto dla uczących w szkołach, a także dla rodziców. Edukacja na temat zdrowych nawyków żywieniowych, zapobiegania anoreksji jest konieczna, ponieważ wiedza na ten temat młodych ludzi w wieku 13-16 lat jest duża liczba gimnazjalistów (60%) uważa, iż wygląd zewnętrzny decyduje o powodzeniu w życiu. 1. Ribner, Neil, 2005. Terapia nastolatków: opis problemu dot. zaburzeń emocjonalnych i zaburzeń zachowania. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne2. Opracowanie własne na podstawie pracy dyplomowej. Zapisz się na newsletter! Chcę otrzymywać od na podany przeze mnie adres e-mail informacje (w tym marketingowe i handlowe) dotyczące serwisu, a także innych podmiotów współpracujących z portalem zgodnie z Polityką Prywatności - Natalia PawlakDietetyk, psychodietetyk - absolwentka Wyższej Szkoły Biznesu i Nauk o Zdrowiu w Łodzi, obecnie studentka pierwszego roku studiów magisterskich. Szczególnie interesuje się dietetyką kliniczną oraz psychodietetyką. Zgodnie z ICD-10 anoreksję diagnozuje się, gdy: • następuje spadek wagi (lub u dzieci brak przybytku wagi), który prowadzi do masy ciała co najmniej 15% poniżej prawidłowej lub oczekiwanej w stosunku do wieku i wzrostu (jeśli indeks wagi ciała BMI wynosi poniżej 17,5 kg/m2); • spadek wagi jest narzucony samemu/ej sobie poprzez unikanie „tuczącego” pożywienia, a ponadto za pomocą jednej z następujących czynności: prowokowanie wymiotów, przeczyszczanie, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, stosowanie leków tłumiących łaknienie lub środków moczopędnych; • chory/a ocenia siebie jako osobę otyłą oraz odczuwa strach przed przytyciem, co prowadzi do narzucania samemu/ej sobie osiągnięcia nieracjonalnej wagi; obawa przed otyłością występuje w formie natrętnej myśli; • wzrost ulega zatrzymaniu, u dziewcząt nie rozwijają się piersi i występuje pierwotny brak miesiączek, u chłopców narządy płciowe pozostają w stanie dziecięcym; objaw ten można zaobserwować, jeśli początek choroby miał miejsce przed okresem pokwitania; • następują zaburzenia endokrynne - u dziewcząt wiąże się to z zanikiem miesiączkowania, a u chłopców utratą zainteresowań seksualnych i potencji; stwierdza się również wzrost poziomu hormonu wzrostu i kortyzolu metabolizmu hormonu tarczycy i zaburzenia wydzielania insuliny; Czym anoreksja różni się od bulimii? W anoreksji nie występują objawy charakterystyczne dla bulimii – tj. nie ma nawracających epizodów przejadania się, ani uporczywej koncentracji na jedzeniu wraz z silnym pragnieniem lub poczuciem przymusu jedzenia (głodem). Diagnozując anoreksję wyklucza się somatogenną lub psychogenną utratę łaknienia (np. związaną ze stresem). Na tę chorobę zapadają głównie dziewczęta (i młode kobiety). Anoreksja często łączy się z bulimią. Szczyt zachorowań przypada na okres pomiędzy 13. a 14. oraz 17. a 25. rokiem życia. Może również rozpoczynać się przed okresem dojrzewania i występować nawet u Pań po 40. roku życia. Cierpi na nią około 0,8 – 1,1% dziewcząt do 18 roku życia. Chłopcy rzadko chorują na anoreksję. Przeczytaj: Jak rozpoznać i leczyć bulimię? Czym objawia się anoreksja? Jej charakterystyczne cechy to: • obsesyjne dążenie do zmniejszenia masy ciała i zaburzony obraz własnego ciała, który mimo wychudzenia postrzegane jest jako zbyt grube. • brak akceptacji psychicznej utrzymania masy ciała na poziomie minimalnej normy, odpowiedniej dla wieku i wzrostu, oraz stała obawa przed wzrostem masy ciała lub otyłością, nawet w przypadku niedowagi. • stosowane są często wielogodzinne, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne. Skutki jadłowstrętu: • zaburzenia endokrynologiczne, przejawiające się zanikiem miesiączkowania; • spadek poziomu cukru we krwi, spadek tętna, ciśnienia i temperatury ciała; • obrzęki; • bóle brzucha, biegunki lub zaparcia; • zaburzenia hormonalne i inne. Czytaj również: Jak radzić sobie z kompleksami? Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Jedz warzywa z dodatkiem białka. Najsmaczniejszą ich formą są sałatki warzywne z dodatkiem serów np. feta czy mozzarella lub z dodatkiem słonecznika prażonego na suchej patelni czy z dodatkiem grzanek, kurczaka tuńczyka itp. Można zrobić sobie taką sałatkę np z sosem winegret i zjeść z tego porcję, wielkość porcji to mniej więcej wielkość Twojej pięści, ale Ty jesteś młoda, jeszcze się rozwijasz więc spokojnie możesz zjeść większą porcję, ale wielkość pięści to minimum. Takich posiłków powinno być ok 5 w ciągu dnia. Nigdy nie zapominaj o śniadaniu bo on jest filarem całego dnia np. kasza jaglana szybko się gotuje i jest smaczna i na słodko i na ostro, ja bardzo lubię płatki gryczane na mleku, choć za kaszą gryczaną nie przepadam to płatki gryczane są świetne. Nie jestem ekspertem od żywienia, ale jeśli będziesz jeść warzywa na surowo i na ciepło dodasz do tego białko to będziesz zdrowsza i nie przytyjesz, a przyprawy mogą nadać prostym potrawom świetny smak. Nie pomijaj żadnego posiłku. Regularne i dobrze skomponowane posiłki napędzą metabolizm, odżywią organizm, a dobrze odżywiony organizm nie tyje. Dołączył: 2018-01-16 Miasto: Katowice Liczba postów: 238 17 lutego 2018, 20:56 OD RAZU ZAZNACZAM, ŻE NIE SZUKAM ŻADNYCH PORAD CZY BÓG WIE CZEGO ŻEBY NA SOBIE WYPRÓBOWAĆ!Chodzi mi bardziej o tych otyłych, którzy nagle okazuje się, że maja anoreksję. No bo patrzcie, ja to widzę tak, jest sobie otyła osoba, która kocha jeść ale ma jakiś jeden przełom w życiu, kumuluje się nienawiść itp i ona od następnego dnia nic nie je? Ostro ćwiczy czy co? Co cechuje anorektyka? Przecież chyba większość z nas byłaby anorektyczkami jakby tak to właśnie działało. Ktoś mówi, że odchudza się całe życie, i że miał mnóstwo kryzysów wagowych w życiu a wciąż waga stoi, nic się nie dzieje, w sensie nie wpada w tą anoreksję. Wiecie o co chodzi... No to moje pytanie brzmi, co trzeba faktycznie zrobić, żeby mieć anoreksję? Czy to sprawy genetyczne? Nie rozumiem tego... Silna wola? Wiem, że to choroba psychiczna ale jednak ona musi mieć jakiś początek, jakąś genezę czy coś. krasnal90 17 lutego 2018, 21:11 Myślę, że łatwo przekroczyć cienką granicę. Sama miałam takich okres, że o ile mogłam to ważyłam się po każdym posiłku i na tej podstawie oceniałam czy mogę jeszcze później coś zjeść. Wydaje mi się, że chciałam tak się ukarać za to, że w innych sferach życia nie jest tak jakbym chciała. Albo np chłopak mówi mi, że powinnam przytyć a ja w glowie i tak sobie myślę, że jak schudnę będę bardziej mu się że jest taka presja społeczna: chudszy=lepszy Niby o innych tak nie myślę ale jak oceniam siebie to zawsze gdzieś jest za dużo. Edytowany przez krasnal90 17 lutego 2018, 21:13 Dołączył: 2012-03-14 Miasto: Kraków Liczba postów: 16872 17 lutego 2018, 21:11 Weź se wygugluj na czym polega anoreksja. To nie decyzja, ani nie kwestia jednego dnia. To jest choroba. krasnal90 17 lutego 2018, 21:17 Wiem na czym polega anoreksja, nie muszę googlować ;) Napisałam tylko, że od takich nawet małych potworów w głowie można zapewne wpaść w bagno jak się człowiek nie opamięta. Ja na szczęście po 3 tygodniach nie jedzenia praktycznie nic się opamiętałam ;) Dołączył: 2010-11-03 Miasto: Mój Swiat Liczba postów: 4551 17 lutego 2018, 21:28 U mnie było tak,że postanowiłam szybko schudnąć. Z tygodnia na tydzień obniżalam kalorie, ciągle się ważyłam. Odmawiałam np. urodzinowego ciastka, a jak już zjadłam to dręczyły mnie takie wyrzuty sumienia że ćwiczyłam ciągle, jeszcze bardziej zaniżałam kalorie no i ważyłam sie kilka razy dziennie. Ciężko jest opisać jak wygląda wpadnięcie w anoreksje i w jakim momencie się to dzieje. Ja nawet nie wiem kiedy to się stało. Mimo że miałam już niedowagę- widziałam siebie w lustrze sprzed "odchudzania" - zaburzony obraz widzenia własnego ciała . Myślę, że łatwo w nią wpadłam bo słyszałam dużo niepochlebnych opinii na temat mojego wyglądu i chciałam SZYBKO schudnąć. A że waga pokazywała coraz mniej (a w lustrze nie widziałam różnicy) to jeszcze bardziej mnie to napędzało by obciąć trochę kalorii. Do tego dochodził strach, że przytyję od jednej dodatkowej kromki chleba + ważenie się kilka razy dziennie i intensywne ćwiczenia ( do czasu, bo na końcu nie miałam już do nich sił...) Aż doszłam do jednego ogórka dziennie, a nawet dnia bez żadnego posiłku już na końcu.... Łatwo jest przeoczyć ten moment "wpadnięcia" tą chorobę. Bynajmniej ja tak sądzę po latach ... Miałam 13 lat wtedy. I nie zyczę nikomu by zachorował to to g.....no . Do dzisiaj mam skutki tego. sylwiaB2017 Dołączył: 2017-02-13 Miasto: olsztyn Liczba postów: 90 17 lutego 2018, 21:36 To nie jest decyzja jednego dnia , jestem anorektyczka bo mi sie podoba taki styl zycia i juz ! To złożony proces , u mnie zaczęło od tego ze zapragnęłam schudnac bo chcialam się komuś bardzo podobac , jako jeszcze nastolatka nie bylam swiadoma szkodliwości diety 1000 , slyszalam ze skuteczna a ja przeciez chcialam byc tylko zgrabna! Zaczęłam więc dietę , wciagu 2 miesiecy stracilam 10 kg , wazylam wtedy 55 kg , zaczelam wiec osiadać na laurach i sie objadac slodyczami ktorych nie jadlam w ciągu tych 2 miesiecy , w ciagu 2 tygodni przybylo mi 3 kg , bylam zalamana , jak mozna się tak zapuścić! Zaczęłam wiec spowrotem przygodę, zjechalam do 50 kg , waga stanęła i wtedy obnizylam ilosc kcal , jadlam na przemian raz 600kcal i obzerac sie raz w tygodniu nawet 10000 kcal , pewnego dnia powiedzialam sobie dosc z obzarstwem , i tak sukcesywnie jechalam na 500kcal przez jeszcze miesiąc, az wyladowalam u psychiatry .. To byl najgorszy okres w moim zyciu , codziennie mialam mysli samobójcze, nie da się zostac anorektykiem na zawolanie Dołączył: 2018-01-16 Miasto: Katowice Liczba postów: 238 17 lutego 2018, 21:45 Dzięki dziewczyny, że się tym dzielicie. O takie odpowiedzi mi właśnie chodziło KamaLama96 17 lutego 2018, 22:12 Ja w swoim życiu miałam taką sytuację, że gdy zaczęłam się odchudzać i zleciało ze mnie pierwsze 10 kg, bo miałam sporą nadwagę, to moja przyjaciółka zaczęła mi w pewien sposób zazdrościć, mimo że ona była szczupła. Ludzie mnie wtedy bardzo chwalili i generalnie byłam w centrum uwagi. Myślę, że jej tego brakowało, bo po jakimś czasie ona nagle też zrzuciła 10 kg. Później totalnie nagle kontakt nam się urwał, ja przez ponad rok chorowałam na serce, miałam operację, i nie miałam nawet możliwości do niej pójść czy cokolwiek, a telefonów nie odbierała. Później się dowiedziałam jak już mogłam normalnie sama chodzić itp. że wpadła w anoreksję i z 65 kg spadła do 37kg i jest w szpitalu.. Nigdy już z nią później nie odzyskałam normalnego kontaktu, ciągle coś wisiało w powietrzu nie tak. Wiem jedynie, że chorowała ponad dwa lata i wydaje mi się, że chciała być tak w centrum uwagi jak ja. Ale mogę się mylić, do tego mogło się naprawdę przyczynić wiele rzeczy. A z takich fizycznych rzeczy, które zaczęła robić to z tego, co wiem, zaczęła jeść jeden jogurt w ciągu dnia... I to wszystko. Do tego robiła codziennie co najmniej 100 brzuszków i innych ćwiczeń. Leadrisa 17 lutego 2018, 22:12 To nie jest decyzja jednego dnia , jestem anorektyczka bo mi sie podoba taki styl zycia i juz ! To złożony proces , u mnie zaczęło od tego ze zapragnęłam schudnac bo chcialam się komuś bardzo podobac , jako jeszcze nastolatka nie bylam swiadoma szkodliwości diety 1000 , slyszalam ze skuteczna a ja przeciez chcialam byc tylko zgrabna! Zaczęłam więc dietę , wciagu 2 miesiecy stracilam 10 kg , wazylam wtedy 55 kg , zaczelam wiec osiadać na laurach i sie objadac slodyczami ktorych nie jadlam w ciągu tych 2 miesiecy , w ciagu 2 tygodni przybylo mi 3 kg , bylam zalamana , jak mozna się tak zapuścić! Zaczęłam wiec spowrotem przygodę, zjechalam do 50 kg , waga stanęła i wtedy obnizylam ilosc kcal , jadlam na przemian raz 600kcal i obzerac sie raz w tygodniu nawet 10000 kcal , pewnego dnia powiedzialam sobie dosc z obzarstwem , i tak sukcesywnie jechalam na 500kcal przez jeszcze miesiąc, az wyladowalam u psychiatry .. To byl najgorszy okres w moim zyciu , codziennie mialam mysli samobójcze, nie da się zostac anorektykiem na zawolanie Oj zdziwiłabyś się. Poczytaj o motylkach. One pragna takiego życia. Dołączył: 2012-03-14 Miasto: Kraków Liczba postów: 16872 17 lutego 2018, 22:37 Ja miałam tak, że całymi dniami nie jadłam nic, kompletnie. Nawet ograniczałam wodę do pół szklanki, bo się bałam, że zacznę od tej wody tyć. Nie wychudziłam się do 30 kg. Najniższa waga to było 48-49 kg, wcale nie tak mało jak na moje 162 cm. Ale prawie umarłam z głodu. Byłam taka dumna, że potrafię panować nad głodem... Niektórym ludziom się podobałam wtedy. Ja sobie wydawałam się gruba. A zaczęło się od niewinnego sukcesu w skończyłam u psychiatry. Sama z tego wyszłam, chociaż łatwo nie było. Wywaliłam wszystkie tabele kaloryczne z domu. Do dziś unikam jak ognia liczenia kalorii - pozostał gdzieś lęk przed uzależnieniem się od cyferek.

jak wpaść w anoreksje